Ο μικρός μου βάλτος

Αν το αξιολογήσω αντικειμενικά και με αποκλειστικά κυνηγετικά κριτήρια, αυτό το βαλτοτόπι, απέχει πολύ από το ιδανικό σημείο για κυνήγι αγριόπαπιας και κυνήγι υδροβίων, γενικότερα...

Κρατάει λίγα νερά πια το σημείο, για μικρό χρονικό διάστημα και μόνο ύστερα από πολλές βροχές. Ούτε είναι ικανοποιητικά μεγάλο, σε έκταση, ακόμα για έναν μόνο κυνηγό. Είναι κάπως μεγαλύτερο, απ’ όσο φαίνεται στη φωτογραφία μου. Το πιο συνηθισμένο θήραμα εδώ, από υδρόβια, είναι οι χειμωνιάτικες σαρσέλες και πολύ σπάνια άλλα είδη αγριόπαπιας, ενώ από παρυδάτια, υπάρχουν λίγα μπεκατσίνια και οι πιο σπάνιοι επισκέπτες οι καλημάνες.

Σαρσέλα, μπεκατσίνι και τσίχλες

Ωστόσο, για εμένα έχει μια ιδιαίτερη αξία ο μικρός αυτός βάλτος: εδώ έριξα τις πρώτες ντουφεκιές της ζωής μου σε υδρόβια! Και από τότε, όποτε βρέθηκα στη περιοχή, ποτέ δεν παρέλειψα να βρέξω τις γαλότσες μου στα νερά του.

Παλαιότερα σύχναζε στη περιοχή πολύ μεγαλύτερη ποικιλία ειδών, τόσο από υδρόβια, όσο και παρυδάτια. Συναντούσα συχνά πρασινοκέφαλες και κοκκινοκέφαλες πάπιες, πολύ περισσότερα μπεκατσίνια, καθώς και τις πάντα καχύποπτες καλημάνες. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, ίσως επειδή οι βροχές είναι λιγότερες και τα νερά πλημμυρίζουν πολύ λιγότερα κομμάτια του βάλτου, δεν υπάρχει πια τόση ποικιλία. Μόλις χθες και έπειτα από πολλά χρόνια, κατάφερα να δω ένα κοπαδάκι καλημάνες, γύρω στα τριάντα πουλιά, οι οποίες φαίνεται ξαναθυμήθηκαν τα παλιά και επέστρεψαν.

Ζευγάρι σαρσέλες και μπεκατσίνια

Ο βάλτος μου όμως, παρ’ όλα αυτά, δεν μ’ έχει αφήσει ποτέ παραπονεμένο! Πάντα έχει κάτι να μου προσφέρει. Κυρίως, αυτή την εικόνα του μυστηριακού τοπίου, με τα ακίνητα νερά του ν’ αχνίζουν τα παγωμένα πρωινά του χειμώνα, που είναι, ίσως, το πιο ανεκτίμητο δώρο, το οποίο δεν θα σταματήσω ποτέ ούτε να απολαμβάνω, αλλά ούτε και να το χορταίνω.